- Çocuğun geceleri annesi (ya da bakıcısı) ile yatmak istemesi anlaşılır bir durumdur; hatta bazı durumlarda bir ihtiyaçtır.
- Bebeğin sağlıklı bağlanma duygusu geliştirmesine ve duygusal olgunlaşmasına yardımcıdır.
- Bebek belirli bir uyku uyanıklık döngüsüne kavuşana kadar birkaç hafta aynı yatakta anne ile uyumasında sakınca da yoktur. Çünkü geceleri uyandırıldığında rahatlatılmaya ihtiyacı vardır.
- Ancak; belirli bir zaman dilimine yayarak; çocuğun yalnız yatmayı başarmasına yardımcı olunmalıdır. Çünkü çocuğun yalnız uyumayı başaracak kadar olgunlaşması kendi kendine yatışabildiği anlamına gelir ki; önemli bir gelişim aşamasıdır.
- Bunun aksine; ileri yaşlara geldiği halde yalnız uyumayı başarmayan çocuk, kaygısını yenemiyor demektir.
- Hangi yaşta olursa olsun; çocuğun ruhsal sıkıntı ya da bir travma yaşadığı dönemlerde, ağır ya da kronik sağlık sorunları olduğunda, bazen de ailenin fiziksel (yaşamsal) zorluklarına bağlı olarak çocukla birlikte uyumak gerekebilir ancak olabildiğince kısa süreli ve geçici olmalıdır.
- Çocukla ne zamana kadar birlikte uyunabileceği konusunda kesin ölçüler yoktur. Her aile kendi bebeği için (gözleyerek ve tecrübe ederek) uygun zamanlamaya karar verir. En önemli belirleyici; annenin çocukla kurduğu bağlanmanın niteliğidir.
- Normal koşullarda ve sağlıklı büyüyen bir bebek; birkaç hafta desteklendikten sonra; yavaş yavaş kendi yatağına bırakılmalı, gece çağırdığında ziyaret edilmelidir.
- Sağlıklı gelişen bir bebek; bir yaşını geçtiği halde annesinden ayrı yatmayı başaramıyor ise; çocuk ile anne arasındaki bağlanma süreçlerinde ciddi problem var demektir.
- Erken yaşta çözülmeyen bağlanma sorunları; ileri yaşlarda çocukta gelişebilecek kaygı bozuklukları (panik atak, özgül fobi, yaygın anksiyete, sosyal fobi, obsesif kompülsif bozukluk), bağımlı kişilik ve davranış problemleri (disiplin, uyku, beslenme problemleri, özgüven eksikliği, utangaçlık, otonom davranamama vs) için risk faktörüdür.
Bunları da beğenebilirsiniz
